Poehee dat was toch wel eventjes schrikken!

Ga ik gisteren boodschappen doen om een uur of 11 word ik gebeld door mijn broer met de mededeling: "Zus schrik niet maar pa wordt zo naar het ziekenhuis gebracht met een ambulance omdat die pijn op zijn borst heeft en ze het niet vertrouwen." Oeps en dan sta ja daar met je boodschappentas, was meteen een kip zonder koppie, heb toen maar snel de hoognodige dingetjes gehaald en naar huis gegaan. En maar wachten, wachten en nog eens wachten op een bericht van mijn broer, er kwam werkelijk niets uit mijn handjes. Wat duurt wachten dan lang zeg, de minuten leken wel uren. Herold belde dan wel af en toe om mij eventjes te geruststellen maar daar ze met allerlei onderzoeken bezig waren kon hij me ook nog niets mededelen op dat moment. Ze moesten de uitslagen van de onderzoeken afwachten. Om 4 uur kwam dan eindelijk het verlossende telefoontje dat hij gelukkig naar huis mocht, maar dat er wel iets aan de hand is wat ze verder gaan onderzoeken, want ze hadden wel iets gezien maar wat dat is is nog onduidelijk, hij kan in ieder geval niet zo door blijven lopen want dan kan het uitlopen op een hartaanval. Fijn dat hij naar huis mocht natuurlijk maar erg geruststellend vind ik het niet, hij heeft dan dan wel medicijnen meegekregen en een nummer van het ziekenhuis waar hij dag en nacht heen kan bellen als hij weer pijn voelt, maar toch ..... Het is ook zo een druk baasje, hij is 76 jaar maar als je ziet wat hij allemaal nog doet, eigenlijk te gek voor woorden, oké hij hoeft niet achter de geraniums te gaan zitten, maar soms kan het ook ietwat teveel zijn en helaas doet Aniet daar net zo hard aan mee, hij komt toch maar 3 x in de week om 6.30 uur bij mij om er voor te zorgen dat mijn kanjertjes naar school kunnen als ik aan het werk ben. En daar heb ik me nu toch een schuldgevoel van, en ook al geeft hij zelf aan dat hij dat graag doet, moet hij er wel telkens om 6.00 uur uit en als je 76 jaar bent is dat nou niet echt een peuleschil. Dus het is afwachten wat er nu precies aan de hand is ..... ja ja en dan komt toch het besef dat je vader 76 is en ook al is hij nog super vitaal het toch een keer kan gaan gebeuren ... En net zoals iedereen wil je dat niet maar het is helaas wel de realiteit. Ach ja mijn lieve vader. Maar nu eventjes over naar mijn kaartje want dat is toch hetgene waar jullie naar komen kijken neem ik aan. En niet te geloven maar het is zowaar weer een witte kaart geworden maar nu met een magnoliastempel waar je alleen de haren en huid van mag kleuren, oké heb haar sexy outfitje een glittertje gegeven, en ik hoop dat zij dat niet onder kleuren verstaan en doen ze dat wel dan heeft Aniet gewoon weer vette pech, dan had ik het maar gewoon wit moeten laten. Oh ja het gaat trouwens om de challenge bij It's a Magnolia Challenge (IAMC) waar dit de opdracht is deze keer. Toch weer de uitdaging van een witte kaart aangegaan omdat ik het toch wel iets vind hebben. Zie hier mijn kaartje, helaas lijkt haar sexy outfitje wat grijs uitgevallen door de glitters maar dat komt door mijn fototoestel (ja ja Aniet, geef een ander maar weer de schuld), geloof me het is in het echie toch echt superwit. Een wasmiddelfabrikant zou er een moord voor doen om het zo wit te krijgen, zijn omzet zou accuut gaan stijgen. Maar weer genoeg geklets voor vandaag, zie hier mijn witte kaartje

Dank jullie wel weer toppertjes voor de superberichtjes op mijn easelkaart van gisteren, ze zijn weer gelezen met een glimlach op mijn gezicht. Helemaal super van jullie. En zoals telkens weer zegt Aniet lieve bloggertjes aan de andere kant van het beeldscherm tot de volgende keer!