Wat een rare begin van de week had ik zeg. Maandagochtend vroeg kreeg ik eerst te horen dat een van mijn oud-presidenten waar ik 9 jaar voor gewerkt heb was overleden op 70-jarige leeftijd, ja dat zorgde er toch wel voor dat mijn concentratie op mijn werk nou niet bepaald 100% was, was ook zo een warme man waar ik alleen maar goede herinneringen aan heb en die altijd opkwam voor "zijn meisjes" zoals hij dat zo mooi kon zeggen. Ach ja onze Nico is niet meer ..... wat heb ik toch met veel plezier voor hem gewerkt. En toen ik naar huis ging en met Silvia van Personeelszaken naar het Centraal Station liep in de regen, werkelijk in een fractie van een seconde voelde ik dat ik ging vallen maar het ging zo snel en ik alleen maar denken (ja ja dat kon in gelukkig nog in die ene seconde) niet op mijn gezicht, niet op mijn gezicht, en belandde uiteindelijk op mijn knietjes en handen op de grond. Op dat moment kreeg ik een beetje de slappe lach, zal wel van de schrik geweest zijn, maar als je dat koppie van Silvia zag die was zich werkelijk rotgeschrokken want kwam me toch met een klap neer half op de weg, half op de stoep (pffff gelukkig kwam er geen auto aan op dat moment), broek kapot, hand lag open en werd meteen blauw, maar goed dacht op dat moment ach het valt wel mee maar toen ik eenmaal in de bus zat merkte ik dat ik mijn linkerknie niet zo goed meer kon bewegen en kreeg me toch een pijn, maar ja kon toch moeilijk mijn broek in de bus naar beneden trekken om te kijken wat er loos was dus moest toch wachten tot ik thuis was. Maar jeetjemeneetje wat een pijn zeg, thuis gekomen meteen even naar mijn benen kijken en oepsiepoepsie mijn knieen lagen helemaal open en waren pimpelpaars en blauw en mijn linkerknie was ook dik. Hahaha je had me de trap op moeten zien gaan 's-avonds toen ik Nick naar bed ging brengen, nou dat ging niet zo soepel als anders hoor en Nick vond het maar niets een moeder die met heel veel auw, auw, auw's naar boven ging en riep maar ikke benne bang want iemand die pijn heeft, vindt meneertje maar niets. In de avond voelde ik me maar stijver en stijver worden maar gelukkig gaat het nu wel weer, heb nog wel pijn maar kan wel weer gelukkig normaal de trap op. Ach ja je kunt wel eens dat soort dagen hebben, weet nog wel een jaar of 20 geleden dat ik altijd veels te snel liep en hoe vaak ik niet op de hoek van de Prinsengracht voor het restaurant Dikker en Thijs (dat bestond toen nog) op de grond lag, dat wil je niet weten. Het is een wonder dat Simon Carmiggelt die daar elke dag voor het raam zat mij nog niet genoemd heeft in één van zijn boeken want die goede man moet toch ook wel eens gedacht hebben, oh jeetje daar ligt die vrouw weer ..... Maar goed ik wijk weer eens goed af, had in het weekend dit verjaardagskaartje gemaakt maar nog niet geplaatst, maar nu dus wel ......
Welkom Marleen en Gerda, superleuk dat jullie volger bij mij zijn geworden, helemaal gezellig. Dank jullie wel weer voor de superleuke reacties op mijn vorige kaartje, heb er weer van genoten met het bekende glimlachje van oor tot oor. En oh ja mijn tennisbal is inmiddels verdwenen hoor en heb gelukkig geen last meer van mijn kaak. En zoals telkens weer zegt Aniet lieve bloggertjes aan de andere kant van het beeldscherm tot de volgende keer!