Hoe erg, het gaat gewoon vanzelf die benen van mij!

Nou zoals gezegd afgelopen weekend ben ik ermee aan de slag gegaan hoor, met mijn meisjesversie van een babyvintagekaartje. En wat was het weer een feestje om hem te maken, mijn favoriete kleur roze, het plaatje was zo uitgekozen, hier smelt je toch van, kijk ze nou toch eens vredig liggen. Heb ook mijn glanskarton er weer eens bij gepakt en wat geeft dat toch altijd een mooi effect, hoop dat het een beetje op de foto te zien is, maar in het echie komt de glans goed tot zijn recht. Wil dit kaartje ook mee laten doen aan de challenge bij WLVC want zoals ik begrepen heb mag je daar met twee kaartjes meedoen, dus dat doe ik dan ook maar. En zo superleuk mijn jongetjevariant werd verleden week bij WLVC in het zonnetje gezet, je begrijpt het glimlachje verscheen vanzelf op mijn koppie, hoe leuk is dat. Wat is het toch heerlijk mijn mannetjes hebben vakantie, zelf moet ik dan wel werken maar niet in de ochtend de stress van schriftje schrijven, trommeltjes met brood klaarmaken, tassen pakken, maar alleen pap maken voor Nick en hem aankleden en ik kan gaan, hoe relaxed is dat .... nou ik vind het heerlijk. Ja dan is opa er wel hoor, niet dat je nu gaat denken eh Anita hoe doe je dat dan laat je Nick helemaal alleen, eh nee lijkt me niet zo een strak plan. Oh jeetje mijn fantasie gaat meteen op de loop en zie me al thuiskomen dan, ben bang dat ik dan ter plekke flauw val ... nee dat moeten we maar niet hebben. En ook zoiets fijn de bussen zitten meteen minder vol, deze week er nog maar eventjes van genieten want volgende week is het weer voorbij. Alleen 's avonds heb ik de laatste tijd zo van die rusteloze benen, ja hoe moet ik dat nou eens beschrijven, je kan ze gewoon niet stilhouden, is maar goed dat ik dan alleen op de bank zit want ben constant mijn benen aan het bewegen, ziet er nou niet bepaald charmant uit maar ook al zal ik het willen, het lukt me niet om ze stil te houden, hebben jullie dat ook weleens, is dat soms weer iets wat bij de overgang hoort. Ja roep ook maar wat maar als ik goed nadenk heeft mijn vader dat ook zo vaak (oh mijn hemeltje krijg er weer eentje hoor terwijl ik dit zit te schrijven, poehee wat een warme kop heb ik nu), bij mijn ouders thuis zit er zelfs een hele kale plek in het kleed van het schuiven met zijn benen (vindt mijn moeder ook zo fijn, niet dus). Nou ja zal wel weer overgaan maar lastig is het wel. Maar ik wijk weer eens af, zie hier mijn kaartje voor het challengeblog van WLVC

Zie dat ik er weer een volger bij heb, maar helaas die zie ik ook niet, maar welkom op mijn blog en superleuk dat je me gaat volgen. Wat een superleuke reacties heb ik gehad op mijn tasje in mijn vorige bericht, heb er weer super van genoten met het bekende glimlachje van oor tot oor. Dank jullie wel toppertjes. En zoals telkens weer zegt Aniet lieve bloggertjes aan de andere kant van het beeldscherm tot de volgende keer!